Fieldtrip: 11 dagen Abra

Naimbag nga aldow amin! (goedendag allemaal)

Na m'n spullen gepakt te hebben was het woensdagochtend om 04.00 uur tijd om te vertrekken naar de projectgebieden in de Abra regio, ten noorden van Baguio. dusss.. tas achterin de pickup en gaan. We namen een beetje een omweg zodat we in het plaatsje Kayan suikerriet tubers (geen idee hoe dit goed te vertalen.. knollen lijkt me niet helemaal passen) konden ophalen. In Kayan even koffie gedronken bij uncle Ignas en de grote zakken vol suikerriet schuiten op de schouders naar de auto getild. Ohja, iedereen hier die al wat ouder is kan je uncle of auntie (oom of tante) noemen, echt oude mensen zijn lolo of lola (opa of oma) en mensen die tussen mijn leeftijd en de categorie "wat ouder" vallen die kunnen aangesproken worden met manong of manang (oudere broer of zus), kinderen zijn ading.

Na heel erg veel bochten in de berggebieden van mountain province en Abra, overigens ook met hele mooie uitzichten, zijn we 12 uur na vertrek aangekomen in het dorpje Diangay. Hier settelen we en blijven we een paar dagen. Het is echt een heel kleine community met zo'n 13 huizen. de gemiddelde gezinsgrootte is wel zo'n 5/6. Want de kinderen zijn de rijkdom van de community, dat wordt gezegd.
Voorafgaand aan het avondeten word de gin, lokaal veel gedronken sterke drank, op tafel gezet. mm, lekker op een lege maag. maar ja, we gaan pas eten als de fles leeg is.
Na geslapen te hebben op een houten bedframe (dus geen matras) wordt ik wakker met een beeeetje last van mn onderrug. volgende nacht leg ik er maar een dekentje onder..

We zijn naar Abra gekomen om in 2 communities (dorpjes) meetings te houden om ze te informeren dat er aan het eind van volgende week 3 mensen komen van een organisatie om over de historie van de inheemse stammen en hun cultuur te leren en de samenwerking met CorDis RDS (de organisatie waar ik mijn stage doe) in de projecten hier te evalueren.

Vandaag komt het de mensen echter niet zo goed uit om een meeting te houden, iedereen is druk aan het werk in de rijstvelden, groentetuin of in de aanleg van verharde voetpaden. We doen dus een dagje niets en wachten tot het wel uitkomt. Een mooi moment om te leren hoe je je kleding wast in de rivier, en als je daar dan toch bent dan kan je zelf ook net zo goed even badderen.

Om het verhaal een beetje kort te kunnen houden vat ik de komende dagen even samen: we doen niets want we wachten tot het de community uit komt om te meeten --> we helpen de community met het klaarmaken van de suikerriet tubers, zodat die later geplant kunnen worden --> de meeting wordt nog een keer verplaatst --> ook de meeting met de captain (soort van regio leider) wordt voor nu uitgesteld --> hey! we hebben uiteindelijk toch de meeting op zaterdagochtend!

zo. dat was dus van woensdag tot zaterdag vooral veel wachten en niets doen, en daar wordt je dan op een gegeven moment ook best goed in. Ik bedoel dan ook echt gewoon niets doen, aangezien ik niets voor m'n vermaak bij me heb, ook geen telefoon oplader, dus die hou ik maar zoveel mogelijk uit.
Na de meeting op zaterdagochtend pakken we onze spullen om onze wandeltocht naar Manapnap te beginnen, dit dorp is alleen te voet bereikbaar en vanaf Diangay ben je dan zo ongeveer 2 uur onderweg. tenminste, wij doen er 2 uur over, de lokale bevolking is een stukje sneller.

Manapnap heeft geen elektriciteit dus we gaan die avond mooi op tijd naar bed. de volgende dag is het zondag en hebben we in de ochtend eerst de meeting met de community om ze te informeren over de meeting die aan het eind van de week plaats zal vinden. Daarna ga ik met m'n 3 collega's naar de lokale kerk, en daarover gaat het volgende gedichtje:

~~~~~~~~
De kerk in Manapnap

De kerkdienst begint
Of, we wachten nog even
Er drupt nog wat binnen
Zij waren druk met het leven

15 man gekomen
Voor de pastor meneer
29 aan het einde
Misschien wel voor de heer

Een hond of twee aanwezig
Geknor dat komt van buiten
De deur die blijft open
Naar waar de vogeltjes fluiten

De dienst komt tot einde
Men kan weer aan't werk
Maar je kan hier niet zeggen:
Er komt geen hond in de kerk
~~~~~~~~

De volgende dag hiken we weer terug naar Diangay en weer een dag later hebben we uiteindelijk de meeting met de Barangay captain, ongeveer een uur lopen vanaf het dorp naar zijn pacalso (huis op het land).
Vanaf dan is het wachten tot de bezoekers komen van de partner organisatie en op de dag die nog over is laat ik m'n haar knippen door de buurman en bekijk ik hoe er gevist wordt in de rivier. het vissen gebeurt door een deel van de rivier af te sluiten met rotsen, waardoor alle vissen in een net gedreven worden.
Het is trouwens best indrukwekkend om te zien dat zo'n kleine community eigenlijk alle nodige kwaliteiten in huis heeft, van kapper tot huizen bouwen. Al moet je voor medische problemen toch echt naar het ziekenhuis. Vanaf Manapnap wordt de zieke of gewonde dan door de andere community leden naar de dichtstbijzijnde weg gedragen.

wanneer de gasten aangekomen zijn hebben we in beide dorpen een meeting waar de bewoners vertellen over hun historie, gewoonten, cultuur, en de veranderingen die ze door de jaren heen hebben ervaring. Ook wordt er gekeken naar de risico's en rampen die ze ervaren hebben wat CorDis RDS heeft gedaan in de community. Voor mij zeer leerzame avonden en een hele goede gelegenheid om meer inzicht te krijgen in de situatie van deze dorpjes.

Na de meeting in Diangay is er een feestelijke maaltijd en word er suikerriet wijn geschonken. De laatste avond is in Manapnap, waar er na de meeting wederom een groote maaltijd is met het hele dorp, er is hier echter een hele culturele avond georganiseerd.
De voorzitters van verschillende organisaties in het dorp spreken iedereen toe, er worden traditionele dansen opgevoerd, begeleid door gongs, die soms ook deel uit maken van de dans. Ook de gasten waren vooraf gevraagd om iets voor te bereiden, dus ik zong "tulpen uit Amsterdam" mijzelf begeleidend op een enorm valse (en zo'n 2 tonen te laag gestemde) gitaar.
De gasten werden uiteraard ook gevraagd mee te doen aan de traditionele dansen, met als hoogtepunt toch wel de huwelijks/hofmakerij dans. 2 setjes (min of meer willekeurig gekozen man en vrouw) dansen, waarbij de man en vrouw eerst een tijdje op zichzelf dansen (met een doek als attribuut) en als de man denkt denkt genoeg indruk gemaakt te hebben hij zijn hand naar haar uitreikt. De vrouw kan dan kiezen om hier niet op in te gaan (dan moet de man eerst nog maar even wat beter zijn best doen), ze kan ook haar hand uitreiken, wat dan leid tot de volgende stap in de dans: de man moet dan proberen om de hand van de vrouw te pakken te krijgen. ookal is de hand uitgestoken, de vrouw zal de hand van de man eerst nog even proberen te ontwijken. Wanneer man en vrouw hand in hand eindigen is de dans voor het koppel klaar.

nou.. dat was hem wel even denk ik. De terugreis was vermoeiend, al konden we deze keer wel een kortere route nemen (zo'n 7 uur lang). Ohja, met al die vrije tijd de afgelopen dagen heb ik wel mooi een beetje kunnen leren van de taal die in de Cordillera regio gesproken wordt (Iloko), dat vonden de mensen wel leuk haha, en ik ook overigens.

Nu ik weer terug ben in Baguio kan het leeswerk weer beginnen om mijzelf te informeren over de projecten en gebieden waar CorDis RDS werkt.
Halverwege de week zal ik vrij zijn, omdat het Holy Week is en de Filipijnen een super christelijk (katholiek) land is.

De hele trip was een hele goede en gave ervaring, maar het is toch ook wel fijn om weer in m'n eigen huisje te zijn (op de grote spinnen, kakkerlak en super veel kleine miertjes na).

Tot de volgende keer!

Groetjes,
Matthijs